کشکول

بدنش مثل بید می­لرزید. رفتم جلو  داشت ذکر می­گفت. گفتم: الان مُسکّنی که بهت زدم، آرومت می­کنه. با چشمای نیمه بازش نگاهم کرد.                                                                                                                            

 این بار سوم بود که تا کنار تختش می­ آومدم؛ اما زبونم قفل می­کرد. انگار خودش فهمید و وقتی خواستم برم، گفت: «انگار خواهر چیزی می­خواید بگید؟»                                                                                                                  

یه کم نگاهش کردم و گفتم: «چرا؟»

 نمی دونم منظورم رو فهمید یا نه، پرسید: «متوجه نمی­شم،چرا چی؟»

 با یه مکثی گفتم: «چرا رفتی ازش دفاع کردی؟ اون که شبیه شماها نبود؟ شاید هر روز تو دلش به امثال شماها فحش هم داده باشه؟ می­تونستی همون بالای منبر بشینی و موعظه ­ات رو بکنی؟ یه دختر فراری ارزش این رو داشت این ­جوری آش و لاش بیافتی گوشه بیمارستان؟ وقتی خانواده­ اش به فکرش نیستند، تو چرا بهت بر میخوره که حالا یه جوونی مزاحمش بشه یا نه؟» به خودم که اومدم دیدم خیلی پرچونگی کردم.                                                    

حالش انگاری بهتر شده بود. نفس عمیقی کشید و گفت:«شما خودت چرا اینجایی؟»                                           

همون­جوری که داشتم با درجه سِرُمش ور می­رفتم، شونه­ هام رو بالا انداختم و گفتم: «من پرستاری رو دوست دارم. یه جورایی پیش خودم فکر می­کنم دارم با خدا معامله می­کنم.»                                                                            

 سرفۀ سختی کرد و گفت: «حتی اگه مریضت بهت فحش بده؟»                                                                             

سر تکون دادم که آره شاید تو اون حال نفهمه…. تازه فهمیدم منظورش چی بود.                                                  

  نگاهش که کردم مسکن کار خودش رو کرده بود و پلک­هاش سریده بودند روی هم.