کشکول

     بوی اسپند که بپیچد و کوچه­ هایمان رنگ آب و جارو به خود بگیرند؛ یعنی تو  در راهی و خدا می­داند طاق نصرت­ها را با چه عشقی سر هر کوچه به استقبال تو علم کردیم و بچه­ ها  کوچه به کوچۀ این­ شهر را به اشتیاق تو آذین بستند و این، خود یعنی پایان تمام چشم ­انتظاری­ها      

         اما راستی، چه قدر دیر کرده ای عزیز، بس نیست این ­اندازه تو را ندیدن، بس نیست…. گلایه از چشمان غبارگرفته­ مان نکن. بگذار این­ بار ما گلایه از فراق کنیم… اما چه گلایه­ ای که  همیشه دست سبزی بر شانه­ مان بود و صدحیف که ندیدیم.                                  

فراموشمان نکن حاضر غایب از نظر..